Στα καμπαρέ του Παρισιού

Αν βρεθείτε σιο Παρίσι, εκτός από τα γνωστά αξιοθέατα, τα μουσεία, τους κήπους, τα καταστήματα, την Νοτρ Νταμ, τον Πύργο, τις όχθες του Σηκουάνα και τα εξαιρετικά εστιατόρια, μην παραλείψετε να επισκεφθείτε κάποιο από τα ονομαστά καμπαρέ της πόλης του φωτός
Εμείς σας παρουσιάσουμε τρία ιστορικά καμπαρέ, από τα οποία έχουν περάσει όχι μόνο εκατομμύρια επισκέπτες, αλλά και βασιλείς καλλιτέχνες, ζωγράφοι, και ποιητές. Lapin Agile, Lido de Paris, Moulin Rouge..

Lapin Agile

Στην πολυσύχναστη και διάσημη Μονμάρτρη, στην πλατεία Place du Tertre,σε ένα λιθόστρωτο ανηφορικό δρόμο υπάρχει το Lapin Agile, ένα από τα παλαιότερα καμπαρέ και εστιατόρια στο Παρίσι, το οποίο έχει τον μοναδικό αμπελώνα που απέμεινε στην πρωτεύουσα.
Στη γωνία των οδών rue des Saules και rue Vincent, είναι ένα ροζ εξοχικό σπίτι με την ιστορική του ταμπέλα, που αφηγείται μια υπέροχη ιστορία.Θα είναι σαν να περπατήσατε στο παρελθόν, σαν να βρεθήκατε στο κέντρο της μποέμικης ζωής στο Παρίσι.
Η πρώτη του ονομασία ήταν Cabaret des Assassins( Καμπαρέ ντε -ζ- Ασασέν, Καμπαρέ των δολοφόνων) και σύμφωνα με τον θρύλο, λέγεται ότι πήρε το όνομα αυτό αφού μία συμμορία δολοφόνων μπήκε στο καμπαρέ και σκότωσε τον γιο του ιδιοκτήτη.

Το 1875, ο ζωγράφος και καρικατουρίστας Andre Gill, ζωγράφισε ένα λαγό να ξεπηδά από μια κατσαρόλα κι αυτό έμεινε ως σήμερα ώς το σήμα κατατεθέν του διάσημου καμπαρέ.

Στις αρχές του 20ου αιώνα το Λαπέν Αζιλ είχε γίνει στέκι για τους μποέμ ζωγράφους και καλλιτέχνες που έμεναν στην περιοχή, όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ, ο Μωρίς Ουτριγιό, ο Ζωρζ Μπρακ, ο Φρανσίς Καρκό, ο Μαξ Ζακόμπ, ο Αμεντέο Μοντιλιάνι, ο Αντρέ Ντεραίν, ο Αντρέ Σαλμόν, ο Ρολάν Ντορζελέ, ο Πιερ Μακ Ορλάν, ο Ζυλ Ντεπακί, ο Γκαστόν Κουτέ, ο Σαρλ Ντουλέν κ.α. Μοιραία, αλλά και τόπος όπου σύχναζαν διάφοροι τύποι, όπως μαστρωποί, εκκεντρικοί τύποι, φοιτητές από το Καρτιέ Λατέν, αναρχικοί, ακόμα και μεγαλοαστοί που απλώς παρίσταναν τους μποέμ.
Σήμερα πολλοί τουρίστες επισκέπτονται το μικρό καμπαρέ της οδού Rue des Saules, κάθονται στα ξύλινα τραπέζια, όπου είναι χαραγμένα τα αρχικά επισκεπτών εδώ και δεκαετίες, και απολαμβάνουν παλιά γαλλικά τραγούδια και ποιήματα που μπορεί να φτάνουν και στον 15ο αιώνα.
Τραγούδι, ποίηση, χορό και ζεστή ατμόσφαιρα, είναι αυτά που θα βρείτε στον παλιό γοργοπόδαρο λαγό..
Το παλαιότερο καλλιτεχνικό καμπαρέ, παραμένει ως σήμερα ζωντανό και είναι η αναφορά στην ιστορία της Μονμάρτρης, τον αγαπημένο χώρο των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πνεύματος.

Le Lido de Paris

Το 1932 ιδρύθηκε από τη Margaret Kelly, γνωστή με το ψευδώνυμο ""Μις Bluebell"" λόγω του χρώματος των ματιών της, ο θίασος Bluebell Girls. Αποτελείτο από χορευτές οι οποίοι ήταν όλοι εκπαιδευμένοι στο κλασικό χορό ,αλλά είχαν ένα ελάτωμμα, ήταν πάνω από 1,75 ύψος, πράγμα που αποτέλεσε αβαντάζ, όταν το μπαλέτο εντάχθηκε στο Καμπαρέ Lido.

Tο Lido βρίσκεται στη λεωφόρο Champs-Elysées και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ένας χώρος ψυχαγωγίας με πισίνα και μπιλιάρδο για τις προνομιούχες κοινωνικές τάξεις. Η διακόσμηση ήταν εμπνευσμένη από τη Βενετία και την περίφημη παραλία της, Lido. Εζησε στιγμές δόξας κατά τη διάρκεια της Belle Epoque με την επωνυμία "Η Παραλία του Παρισιού."
Το 1933 ο χώρος κλείνει λόγω πτώχευσης. Το 1936, ο Leon Volterra έγινε διευθυντής και κατάργησε την πισίνα και την μετέτρεψε σε άίθουσα θέαματος.

To 1946 o Joseph και ο Louis Clerico ξαναγοράζουν την επιχείρηση, αλλάζουν τα πάντα και εγκαινιάζουν τον ανανεωμένο χώρο με τίτλο ""Χωρίς ομοιοκαταληξίες και λόγια"".Με τη βοήθεια του Pierre-Louis Guérin και στη συνέχεια του René Fraday της Ιρλανδέζας Margaret Kelly Leibovici, το Lido παρουσιάζεται με τη μορφή ""γεύμα και θέαμα"", κίνηση που θα το κάνει πασίγνωστο στον κόσμο.

Η επιτυχία του Lido το υποχρεώνει το 1977 να επεκταθεί σε όλο το κτίριο Normandie πάνω από 6000 m2.Δημιουργήθηκε μία πανοραμική αίθουσα χωρίς δοκούς σε δύο επίπεδα των 1150 θέσεων, από Ιταλούς αρχιτέκτονες και ένα ασανσέρ στο ισόγειο, το οποίο βύθιζε την αίθουσα δείπνου 300 άτομων, 80 εκατοστά μέσα στο έδαφος προκειμένου να εξασφαλιστεί η θέα στη σκηνή.

Το 2010, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση της ιδρύτριας των μπαλέτων Margaret Kelly Leibovici, το καμπαρέ παρουσίασε ένα πρόγραμμα με μια ονειρική χορογραφία, ένα παραμύθι με ελέφαντες, χρυσάφι, συντριβάνια, το Σίβα, το παλάτι της γυναίκας του Μαχαραγιά και μία παρέλαση των σημαντικότερων σταρ, διότι οι χορευτές του Lido τιμούν θρύλους του σινεμά και του καμπαρέ όπως είναι η Εντιθ Πιάφ.
Φτερά, πούπουλα, στρας, κοστούμια περίτεχνα, αστραφτερά φορέματα, αρμονία κινήσεων, υπέροχες χορογραφίες, εκπληκτικά εφέ, ποιότητα και σεβασμός στο θεατή μα πάνω απ όλα καλογυμνασμένοι υπέροχοι χορευτές και χορεύτριες. Αυτό είναι το Lido.

Moulin Rouge

Το καμπαρέ Moulin Rouge (Μουλέν Ρουζ) βρίσκεται στην Boulevard de Clichy, στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, στους πρόποδες του λόφου της Μοντμάρτρης
Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1889 από τον Joseph Oller και τον Charles Zidler, χρονιά που ο μηχανικός Eiffel παρουσίαζε τον ατσάλινο Πύργο του. Οι ιδρυτές το ονόμαζαν και ""Le Premier Palais des Femmes"" (Πρώτο παλάτι της Γυναικών)"" και ισχυρίζονταν ότι σύνυομα θα γινόταν παλάτι μουσικής και χορού.

Μία επαναστατική Αρχιτεκτονική στην αίθουσα, επέτρεψε να γίνεται ταχεία αλλαγή της διακόσμησης και έδωσε την άνεση να αμναμειγνύονται εκεί τα πάντα:. Εορταστικές βράδιές, σαμπάνια, μουσική και χορός από τις χορεύτριες με τα σαγηνευτικά κοστούμια.
Ένας νέος χορός εμπνευσμένος από τις Καντρίλλιες εμφανίζεται και γίνεται αμέσως δημοφιλής: το γαλλικό καν-καν.Οι θαμώνες χορεύουν και γελάνε με την ψυχή του και ξεχνούν τους πολέμους, που είχαν να αντιμετωπίσουν, χάρη στις χιουμοριστικές ατραξιόν και στην ευφορία που ήταν διάχυτη στο καμπαρέ, αλλά και απολαμβάνοντας τις ευλίγιστες χορεύτριες με την ανάλογη ηθική..

Το Moulin Rouge γρήγορα απέκτησε τη φήμη και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν ανοικτό χώρο, όπου οι εταίρες χόρευαν για να ψυχαγωγήσουν την πελατεία τους. Μερικές φορές ήταν εντελώς προκλητικές και ό,τι γινόταν στο εσωτερικό του Moulin Rouge προκαλούσε την κατακραυγή της συντηρητικής κοινωνίας.

H διάσημη χορογράφος Μις Doriss συνδέθηκε με την ιστορία του Moulin Rouge. Έφτασε κρυφά από την οικογένειά της στο Παρίσι, από τη Γερμανία, για να πάρει μαθήματα χορού, ενώ εργαζόταν σε εφημερίδες για να πληρώσει τα δίδακτρα της σχολής χορού. Το 1957 δημιούργησε τις Doriss Girls και χορογραφούσε όλες τις παραστάσεις του καμπαρέ.

Αργότερα το καμπαρέ έπαψε να έχει το στίγμα του οίκου ανοχής και κατόρθωσε να γίνει μία αίθουσα μουσικής και χορού με φαντασμαγορικές παραστάσεις , που άρχισαν να προσελκύουν θαμώνες της καλής κοινωνίας!

Σ"αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος τόπος των καλλιτεχνών, αλλά και του ζωγράφου Τουλούζ Λωτρέκ που σύχναζε στο καμπαρέ και απαθανάτισε σκηνές από τις παραστάσεις και σχεδίαζε τις αφίσες των προγραμμάτων.

Η φήμη έφτασε γρήγορ στα ύψη και οι χορεύτριες , όπως η Goulue (Γκουλύ)και η Mistinguett (Μιστενγκέτ) έμειναν στην ιστορία.

Ακόμα και βασιλείς πέρασαν από το Moulin Rouge για να δουν τις χορεύτριες να σηκώνουν το πόδι ψηλά, τινάζοντας στον αέρα τον ποδόγυρο των φορεμάτων τους. Οι χορεύτριες τους αναγνώριζαν, και δεν δίσταζαν να τους μιλήσουν στον ενικό, χρησιμοποιώντας ακόμα και το μικρό τους όνομα.

Τον Φεβρουράριο του 1917 καταστράφηκε από φωτιά και κατασκευάστηκε εκ νέου το 1921.Η δεύτερη φορά που το περίφημο καμπαρέ έκλεισε ήταν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά την απελευθέρωση το 1944 εμφανίζεται στο Moulin Rouge η Εντίθ Πιάφ μαζί με τον νεότατο τότε Υβ Μοντάν. Η νέα εποχή έχει αρχίσει.
Το 1951 γίνεται αλλαγή της εσωτερικής διαρρύθμισης και της διακόσμηση από κορυφαίους Γάλλους αρχιτέκτονες και επανέρχονται όλα τα παλιά νούμερα καν-καν και οι ειδικές θεματικές βραδιές. Η πορεία συνεχίζεται χωρίς διακοπές

Το 1959, το Moulin Rouge αποκτά κουζίνες, έτσι ώστε να προσφέρει στην διεθνή πελατεία ένα γςεύμα με παράσταση, με γαστρονομικό μενού και επιθεωρήσεις που αποκτούν σύντομα μια παγκόσμια φήμη.
Το 1960 η επιθεώρηση με τίτλο Φρου Φρου κάνει τεράστια επιτυχία. Από τότε, όλες οι παραστάσεις έχουν τίτλο με αρχικό γράμμα το Φ: Frisson, Fascination, Fantastic..

Το 1988 γιορτάζει τα 100 χρόνια με την παράσταση ""Formidable"", που κρατάει ως το 1999 και την οποία παρακολούθησαν συνολικά περισσότεροι από 4,5 εκατομμύρια θεατές.

Το Moulin Rouge έκλεισε τα 125 και συνεχίζει την πορεία του στο χρόνο.